Schade door tomatengalmijt

Er ontstaat schade doordat de mijten aan plantencellen zuigen. Aangetaste bladeren zijn licht gekruld en krijgen een zilverkleurig schijnsel aan de onderkant. Later worden ze broos en bruin. Ernstig aangetaste tomatenbladeren en stengels verliezen hun haren. De aangetaste stengels krijgen een roestbruin uiterlijk. In ernstige gevallen kunnen ze knakken. Ook de vruchten kunnen worden aangetast. Wanneer dit het geval is bij tomaat wordt de vruchtschil ruw en roodbruin van kleur en kan er misvorming van de vrucht zelf optreden. Vooral bij hoge temperaturen kan veel schade ontstaan. De populatieontwikkeling van de galmijten verloopt dan namelijk het snelst, en de aangetaste bladeren drogen snel uit. De schade begint onderaan de plant en trekt naar boven naarmate de mijt zich naar boven verplaatst.

Levenscyclus en uiterlijk van de tomatengalmijt

Alle stadia van de tomatengalmijt zijn uitermate klein en lastig waar te nemen. Ze zijn langwerpig (torpedovormig), zacht en gesegmenteerd. Het lichaam lijkt uit twee delen te zijn opgebouwd: de kop met de monddelen en de rest van het lichaam. Ze hebben in alle mobiele stadia slechts twee paar poten, terwijl de overige mijtengroepen vier paar poten bezitten.

De eieren zijn bij benadering 0,05 mm in doorsnede en worden gelegd aan de onderzijde van de bladeren, op de bladstelen en op de stengels onderin de plant. Kort na het leggen zijn ze crèmeachtig wit, maar na verloop van tijd worden ze vlekkerig geel. De mijten hebben twee nimfenstadia, waarvan het eerste ook wel wordt aangeduid als larve, en het tweede als nimf. In het eerste nimfenstadium zijn de mijten doorschijnend wit van kleur en ongeveer 0,1 mm groot. Ze ontwikkelen zich gewoonlijk binnen een dag tot het tweede stadium. Alle levensstadia lijken zeer veel op elkaar. De adulten ontwikkelen zich na circa twee à drie dagen. Ze zijn crèmekleurig tot oranjegeel, wigvormig en zeer klein (circa 0,17 mm groot). De mannetjes zijn iets kleiner dan de vrouwtjes.