Schade door begoniamijt
De schade die wordt veroorzaakt door de begoniamijt (Polyphagotarsonemus latus) kan lijken op virusaantasting. Het specifieke schadebeeld is verschillend per waardplant, maar bestaat steeds uit misvormingen van de bovengrondse plantendelen. De mijten tasten bij voorkeur jong, ontwikkelend weefsel aan, zoals groeipunten, jonge bladeren en bloemknoppen. Het mechanisme achter deze misvormingen is nog niet geheel bekend. Wellicht scheiden de mijten bij het leegzuigen van de plantencellen stoffen af die de lokale groei verstoren.
Het zuigen aan de bladeren gebeurt vooral aan de onderkant bij de bladsteel. Hierdoor wordt de onderkant bruin en krullen de bladeren om. Typerend voor een aantasting van de begoniamijt (Polyphagotarsonemus latus) is het verschijnen van donkere randjes aan de basis van de jonge blaadjes. Bij lichte aantastingen zijn er bruine, vaak iets ingevallen vlekjes te zien of vormen bruine streepjes een fijn netwerk op de bladeren. Bij ernstige aantastingen wordt dit netwerk zo dicht dat er geen groen weefsel meer zichtbaar is. In de meeste gevallen worden de grotere nerven gespaard, die dan als groene strepen tegen het bruin geworden bladweefsel afsteken. Er kunnen bruine, verkurkte plekken verschijnen op bladstelen en stengels.
Aangetaste groeipunten van de plant krijgen een misvormd uiterlijk, de bladeren trekken samen en plaatselijk treedt bruinverkleuring op door kurkvorming. Bij een ernstige aantasting kan het groeipunt afsterven. De plant stopt dan met groeien en sterft op den duur af.
Ook op de vruchten kan kurkweefsel ontstaan. Waar de aangeprikte cellen afsterven, ontstaan dikwijls verkurkte plekken. Aangetaste vruchten raken misvormd en barsten vaak open. Op de bloemen kunnen verkleuringen ontstaan en bij een ernstige aantasting misvormingen. Er zijn in verhouding weinig mijten nodig voor het ontstaan van omvangrijke schade.
Doorgaans zijn de onderste bladeren van een plant vrij van aantasting, terwijl jongere bladeren sterk zijn aangetast. De meeste begoniamijten (Polyphagotarsonemus latus) zijn te vinden aan de onderkant van jonge, groeiende bladeren. De symptomen blijven enkele weken zichtbaar nadat de mijten bestreden zijn.
